ADPU-nun Ağcabədi filialı

Azərbaycan xalqı müsəlmanlığı qəbul etdiyi gündən zəmanəmizə qədər cənnət və cəhənnəmin darvazaları önündə qalaq-qalaq tabutlar yığılıb qalıb. Maraqlıdır, görəsən niyə?! Axı, bizə təlqin ediblər ki, müsəlman olan ya cənnətlik, ya da cəhənnəmlikdir. Bəs onda hər iki məqamı bu yazıq müsəlmanlara yasaq edən nədir?! Bəlkə, üçüncü dünya da var?! Əsla yox! Əməli saleh möminlər cənnətlik, əməli saleh olmayanlar isə cəhənnəmlikdir. Dini aləmdə ölülər üçün başqa “eksponat guşəsi” ayrılmamışdır. Əgər, V.İ.Lenin və İ.V.Stalini soruşmaq istəsəniz “ərəb-fars qulları” cavab verirlər ki, onlar müsəlman deyil, onlar üçün müəyyən guşələr ayırmaq olar, müsəlman eksponat deyil ki, onu muzeyə qoyub tamaşa edələr. Nə isə ... Mətləbdən ayrı düşməyək hər iki məkana qismət olan, lakin həmin məkanlara daxil olma bacarığına malik olmayan müsəlman bacı və qardaşlarımızdan, yazıq ulu babalarımızdan danışaq. Mən bir dəfə cənnət və cəhənnəmə ekskursiya etmişdim, orada – darvazalar önündə qalmış həmvətənlərimi gördüm. Onların nəsihətlərini və şikayətlərini dinlədim. Gördüm ki, yazıq ölülər bizim avamlığımıza görə əzab çəkirlər, nə cənnətlikdirlər, nə də cəhənnəmlik. Odur ki, onların xahiş, yalvarış, nəsihət və şikayətlərini dirilərə çatdırmağı müsəlmanlığın vacib şərti bilib, özümə borc saydım. Həmçinin özüm üçün nəticə çıxartdım ki, öləndə gedib o darvazaların önündə qalmayım. Ona görə də mən öz vəsiyyətimi ayrıca olaraq qeyd edəcəyəm. Hələlik, burada ölülərin xahişinə əməl edərək, onların düçar olduqları bəlanın səbəbini, nəsihət və şikayətlərini qələmə alıram.